Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008

Η λύση που πρέπει να θέλουμε στο Σκοπιανό

Καθώς έχουμε εισέλθει σε κρίσιμη και αποφασιστική καμπή, οφείλουμε να καταγράψουμε τις παραμέτρους της λύσης που πρέπει να θέλουμε και οφείλουμε να επιδιώξουμε.

Το γεγονός ότι το όνομα αποτελεί μόνο μια πτυχή της αναθεωρητικής και αλυτρωτικής πολιτικής που προωθούν τα Σκόπια με όχημα τον μακεδονισμό και ότι το αίτημα εθνικής ολοκλήρωσης του «μακεδονικού έθνους» ταυτισμένου με ολόκληρο τον γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας συνιστά απειλή για τη σταθερότητα και μόνιμη εστία τριβής στα Βαλκάνια, δεν επιτρέπει ούτε μπαλώματα, ούτε εκπτώσεις στην ελληνική θέση.

1. Η νέα ονομασία θα πρέπει να είναι σύνθετη με σαφή γεωγραφικό προσδιορισμό. Το «Ανω» (Upper) εμφανίζεται να ανταποκρίνεται περισσότερο στις ελληνικές θέσεις για λόγους που έχουν να κάνουν με τη διεθνή εμπειρία και την αρνητική φόρτιση του «Βόρεια» (λόγω της Βόρειας Κορέας και Βόρειου Βιετνάμ).

2. Το «έναντι όλων» πρέπει να έχει περιεχόμενο: το νέο όνομα θα αφορά καταρχήν όλες τις διεθνείς χρήσεις και επομένως απαιτείται συνταγματική κατοχύρωση.

Ετσι θα αποκτήσει εγκυρότητα η νέα ονομασία και κυρίως θα λυθούν σοβαρά πρακτικά προβλήματα. (Αυτοβούλως θα γίνει η αποδοχή του νέου ονόματος από χώρες που έχουν ήδη αναγνωρίσει ως «Μακεδονία», στα διαβατήρια θα αναφέρεται μόνον η νέα ονομασία προβλεπόμενη από το Σύνταγμα, η χώρα και όλοι οι φορείς θα εκπροσωπούνται διεθνώς με το νέο όνομα - ώστε να απαλλαγεί η Ελλάδα από τη σπατάλη πολύτμων δυνάμεων για την αλλαγή... ταμπέλας καθημερινά σε δεκάδες διεθνείς εκδηλώσεις...).

3. Στο εσωτερικό φυσικά δεν μπορεί να υπάρξει παρέμβαση, ώστε να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο θα αποκαλείται το κράτος από τους πολίτες του. Αλλά η συνέχιση χρήσης του συνταγματικού ονόματος δεν θα πρέπει να παράγει νομικά αποτελέσματα τα οποία θα επηρεάζουν τη χρήση του νέου ονόματος διεθνώς.

Κυρίως δεν μπορεί να γίνουν σε καμιά περίπτωση αποδεκτές προβλέψεις, όπως αυτές των τελευταίων σχεδίων Νίμιτς, όπου ζητούσαν από την Ελλάδα να αναγνωρίσει επισήμως το δικαίωμα χρήσης στο εσωτερικό της χώρας του ονόματος «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ή τη δυνατότητα ελεύθερης χρήσης του όρου «μακεδονικός» και από τις δύο πλευρές.

Θα ήταν σαν η Ελλάδα να αναγνώριζε αυθύπαρκτη μακεδονική οντότητα. Και η Ελλάδα θα χρησιμοποιούσε τον όρο «μακεδονικός» για τη νομαρχία και τα Σκόπια για την... εθνότητα.

4. Εφόσον ο ίδιος ο κ. Νίμιτς και μάλιστα ικανοποιώντας αίτημα της σκοπιανής πλευράς έχει εισάγει στη διαπραγμάτευση το αλληλένδετο με το όνομα θέμα εθνότητας και γλώσσας, η Ελλάδα πρέπει να αποδεχτεί τη διεύρυνση της ατζέντας και να επιδιώξει η συμφωνία να περιλάβει και την εξεύρεση ονομασίας για την εθνότητα και τη γλώσσα που δεν θα ακυρώνει το νέο όνομα του κράτους, δεν θα μονοπωλεί τον όρο «μακεδονικός» και φυσικά δεν θα προσβάλλει τη σημαντική πληθυσμιακή συνιστώσα της πΓΔΜ, όπου εθνότητα και γλώσσα έχει την Αλβανική.

Μέχρι τη στιγμή αυτή το Υπουργείο Εξωτερικών έχει στείλει αντιφατικά μηνύματα (άφηνε να εννοηθεί με δηλώσεις της ίδιας της κ. Μπακογιάννη ότι δέχεται τη συζήτηση του «εύρους χρήσης» της ονομασίας, θεωρεί χαμένη την υπόθεση της ταυτότητας) και κυρίως δεν μπόρεσε να διαχειρισθεί το βέτο του Βουκουρεστίου, εισπράττοντας έτσι η χώρα μια αρνητικότατη πρόταση από τον κ. Νίμιτς...

Γιατί στόχος του βέτο δεν ήταν να ακολουθήσει ένα δεύτερο στην Ε.Ε., αλλά η διαμόρφωση ενός ευνοϊκού πλαισίου για λύση της εκκρεμότητας. Η ευκαιρία για πλήρη κατά το δυνατόν και μόνιμη λύση βρίσκεται τώρα στα χέρια της κυβέρνησης και του ίδιου του κ. Καραμανλή.

Στην κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η κυβέρνησή του ίσως και το Σκοπιανό να αποτελεί και το μοναδικό θέμα που μπορεί να διασώσει την υστεροφημία του.